Helen Keller var ung stúlka í Bandaríkjunum. Hún var ekki einu sinni orðin tveggja ára gömul þegar hún fékk illvíga hitasótt. Sóttin var svo mikil að Helen missti meðvitund. Það gladdi fjölskyldu hennar þegar sóttin hvarf loksins, en samt var eitthvað að. Helen gat hvorki séð eða heyrt. Sóttin hafði skaddað heila hennar og tekið frá henni sjón og heyrn.

Frá því Helen var tveggja ára, alveg þar til hún var sjö ára, var líf hennar erfitt. Hún gat ekki tjáð sig við neinn. Þar sem hún gat hvorki séð eða heyrt það sem gerðist í heiminum, gat hún í raun ekki skilið heiminn. Stundum varð hún gröm og reið yfir því hvernig fyrir henni var komið. Öðrum stundum var hún hrædd, einmana og döpur.

Líf Helenar tók stakkaskiptum þegar hún var sjö ára gömul. Það ár hóf kennari að nafni Anne Sullivan að búa heima hjá fjölskyldu Helenar. Anne Sullivan hafði hlotið kennslu í því að hjálpa blindum og heyrnarlausum. Hinsvegar hafði hún aldrei hjálpað barni sem var bæði blint og heyrnarlaust.

Helen var í fyrstu full tilhlökkunar yfir að hafa fengið kennara sem myndi hjálpa henni. Byrjunin var erfið, samt sem áður. Ef Anne Sullivan ætlaði að segja eitthvað við Helen, þurfti hún að gera það með því að snerta lófa Helenar og draga fyrir hana myndir, því snertiskyn Helenar var eina leiðin fyrir þær að eiga samskipti. Helen þurfti að sýna gríðarlega staðfestu og hugrekki til að læra af Anne og Anne þurfti að beita ímyndunarafli, þolinmæði, ást og umhyggju til að geta kennt Helen.

Stundum varð Helen reið þegar henni gekk illa að læra. Anne sýndi Helen samkennd og samúð og það kom Anne því aldrei úr jafnvægi þó Helen yrði reið, ekki einu sinni þegar Helen henti dúkku sinni á gólfið og mölbraut hana í reiðikasti. Anne felldi aldrei neina dóma yfir Helen og lét henni aldrei líða illa. Þess vegna gat Helen treyst Anne. Vegna hinnar sterku vináttu á milli þeirra tókst Anne að kenna Helen að lesa blindraletur. Eftir að hafa lært blindraletur breyttist Helen í algjöran lestrarhest og hún las eins margar bækur og hún mögulega gat, því henni fannst alltaf eins og að hún þyrfti að læra það sem þeir sem höfðu sjón og heyrn hefðu þegar lært.

Að lokum tókst Anne að kenna Helen að eiga samskipti við heiminn. Vinskapur Anne og Helenar spannaði fjöldamörg ár og þær lærðu afar mikið hvor af annarri.

Árið 1936 lést Anne Sullivan. Helen lifði í 32 ár enn. Hún lifði viðburðarríku lífi og m.a. aðstoðaði hún blinda og var talsmaður fyrir kynja- og kynþáttajafnrétti. Hún lærði að tala og hélt ræður. Hún skrifaði bækur, þar á meðal sjálfsævisögu sína sem er víðfræg og hún tók meira að segja þátt í leikritum. Helen Keller var hamingjusöm og lifði lífinu til fullnustu, þrátt fyrir það sem hrjáði hana. Hún trúði því að þeir sem eru blindir eða heyrnarlausir eru alveg eins og allir aðrir - þeir vilja lifa lífinu til fulls og njóta samveru við annað fólk. Vinskapur Helenar og Anne er lýsandi dæmi um það hvernig vinátta getur breytt lífum manna.